اينستاگرام هشت ساعت، چرخ‌زدن در كتاب…؟

به گزارش ديباروز ، ايران وي نوشت: “اين خبر بسيار دلخراش كوتاه بود ؛ سرانه زمان مطالعه در ايران 16 دقيقه و 32 ثانيه است. طبق آخرين آمار ، ايرانيان بالاي 15 سال به طور متوسط ​​هشت ساعت و 18 دقيقه در ماه مي خوانند ، و به نظر مي رسد موضوع كمياب است. به حدي كه تعداد لايك هاي اين توييت خبري حتي به تعداد انگشتان دست هم نمي رسد .. در زير اين توييت خبري ، توييت ديگري با اين موضوع مي خوانيم: “آيا بالاخره سينوفارم يا استرازنكا را بازي مي كنيم ؟ “و 540 نفر نتايج علمي جديد خود را منتشر كردند كه هركدام توصيه پزشكي خود را داشتند آيا واقعاً متخصص هستند يا اين نتايج را در منابع علمي معتبر مطالعه كرده اند؟

بر اساس آخرين گزارش مركز آمار ايران كه شامل 62،560 خانواده مي شود ، بيش از 33 درصد از افراد بالاي 15 سال يك كتاب غير مدرسه اي در ماه مي خوانند. در اين گزارش ، اولويت مطالعه افراد به ترتيب قرآن ، دعا ، رمان ، داستان كوتاه ، كتابهاي روانشناسي و آموزشي است.

اما س importantال مهمي كه مطرح مي شود اين است كه مطالعه و مفهوم آن چيست؟ بخشي از مطالعه چگونه خوانده مي شود؟ آيا مطالعه محتواي اين نام مجاز نمي باشد بايد به عنوان مطالعه سرانه در نظر گرفته شود؟

علي اصغر سيدآبادي ، نويسنده ، محقق فرهنگي و كارشناس كتاب ، تعريف جالبي از كتابخواني دارد. به گفته وي ، كلمه كتاب مناسبتر از خواندن است و ابتدا بايد معني خواندن يا خواندن را به درستي توضيح داد: «اول از همه بايد به اين س importantال مهم پاسخ داد: منظور از مطالعه يا مطالعه چيست؟ پاسخ روشني به اين س isال داده مي شود ، ما نمي توانيم ارزيابي درستي از خواندن را بدست آوريم. بخش مهمي از تفاوت در ميزان خواندن يا خوانده شدن كتاب عدم وجود پاسخ واضح به اين س .ال است. تعاريف در اين زمينه متفاوت است. براي به عنوان مثال ، مركز آمار ايران در ارزيابي خود خواندن كتابهاي نماز را بخشي از خواندن و خواندن مي داند ؛ در حالي كه در بررسي ارزشها و نگرشهاي ايراني ، قرائت دعا يك عمل مذهبي است و در امور عبادي گنجانده شده است. ما سه نوع مطالعه داريم كه بايد متمايز شود: اولين مطالعه براي درس است ، شامل كتاب هاي درسي و وسايل كمك آموزشي است كه نبايد به عنوان خواندن يا خواندن در نظر گرفته شود. دوم ، مطالعه به منظور عمل. به عنوان مثال ، هنگامي كه يخچال خراب مي شود ، ما مشكلي را پيدا مي كنيم خواندن كتابچه راهنماي آن. اين يك مطالعه يا خواندن نيست ، اما دسته سوم خواندن عمومي است. “مطالعه اي كه به دلايل مختلفي مانند كسب دانش ، ارائه تجربه يا لذت بردن و سرگرمي انجام مي شود.”

سيد آبادي خواندن يا خواندن را در دسته سوم قرار مي دهد و مي گويد: «من فكر مي كنم اگر با اين منطق به موضوع نگاه كنيم ، اين 16 دقيقه كه به عنوان ميزان مطالعه روزانه مردم توصيف مي شود نادرست است و اگر ما مطالعه محض را در نظر بگيريد ، كمتر از اين است. ” در آخرين نظرسنجي از نگرش ها و ارزش هاي ايراني ، كه دو سال پيش انجام شد ، در نظرسنجي مصرف مصرف فرهنگي ، ميزان مطالعه مردم ايران دوازده دقيقه در روز اعلام شد. نكته ديگري كه هنگام بحث كتابخواني بايد به آن توجه كرد ، اشكال مختلف كتابخواني است. در گذشته ، كتابها در زمينه كتابهاي شوميز خوانده مي شدند و هنوز هم ادامه دارد ، اما اكنون مطالعه در زمينه هاي مختلف انجام مي شود. اين بسترها شامل دستگاه هاي الكترونيكي و اينترنت است. هنوز درباره تعداد كتابهاي خوانده شده آنلاين و تعداد كتابهاي صوتي مورد استفاده تحقيقاتي انجام نشده است. اگر مي خواهيم ميزان مطالعه مردم ايران را از نزديك مطالعه كنيم ، اين نوع روش هاي مطالعه نيز بايد مورد ارزيابي قرار گيرد ».

اما از نظر جامعه شناس اردشير گراوند ، 16 دقيقه مطالعه در روز فقط در زمان كرونا ، به دليل جابجايي افراد و دوركاري امكان پذير است. گراوند مي گويد: “اگر مي خواهيم مزاحمت سايبري را به عنوان بخشي از مطالعه لحاظ كنيم ، بسياري از ما هشت ساعت در روز مطالعه مي كنيم.” محتويات فضاي مجازي هيچ فضاي فكري به انسان نمي دهد. من فكر مي كنم اين مطالعه بايد هدف داشته باشد. افزايش سرانه مطالعه با ميزان سواد ارتباط مستقيم دارد. امروزه نرخ باسوادي در ايران افزايش يافته و مطالعه به يكي از ابزارهاي اوقات فراغت و پر كردن اوقات فراغت تبديل شده است. ما با سه نوع مطالعه روبرو هستيم ؛ خواندن تفريحي مانند خواندن يك رمان ، خواندن بي هدف مانند خواندن مطالبي است كه در فضاي مجازي پراكنده شده اند و تصور مي كنم خواندن هدفمند نبايد چند دقيقه بيشتر در روز باشد. “به عنوان يك قاعده ، هر چيزي ، حتي خواندن يك كتاب تخصصي كه ابزاري براي توسعه جامعه بشري است ، مي تواند به عنوان يك مطالعه در نظر گرفته شود.”

چرا ايراني ها كمتر كتاب مي خوانند؟ اين سوالي است كه هر ساله با فرا رسيدن هفته كتاب و كتابخواني در رسانه ها مطرح مي شود و پس از مدتي فراموش مي شود. آيا استانداردي براي ميزان سرانه مطالعه بالا يا پايين در جهان وجود دارد؟ علي اصغر سيدآبادي با دقت مي گويد كه براي قضاوت بايد ويژگي هاي مورد نياز را بررسي كنيم: “چرا 12 دقيقه كوتاه است؟ چقدر بايد كتاب بخوانيم تا مرتبط باشد؟ چقدر بيشتر بايد مطالعه كنيم؟ متأسفانه چنين شاخصي وجود ندارد و مقدار آن مشخص نشده است.

من سالهاست كه مي نويسم و ​​تحقيق مي كنم و معتقدم ايران يكي از كشورهاي غرب آسياست كه سطح سواد و خواندن آن پايين است. اما آنچه از خود انتظار داريم بيش از 12 دقيقه است. چرا ميزان مطالعه روزانه يك فرد ايراني كم است و چرا آنها بيشتر كتاب نمي خوانند؟ سه دليل براي پاسخ به اين س Thereال وجود دارد.

اولين دليل مربوط به تحولات جهاني است كه ما نيز در آن هستيم. ايجاد رسانه هاي رقابتي از ماهواره تا اينترنت و گروه هاي فناوري جديد. همه اينها به عنوان رقباي كتاب عمل مي كنند و از فرصت خواندن كتاب استفاده مي كنند. اين دومين مسئله ملي است. يكي از دلايل ملي ناشي از درك خانواده ها ، تحصيلات و دانشگاه ها است ، يعني سيستم مستند تك متن. به عبارت ديگر ، براي اينكه مردم خواندن و نوشتن را بياموزند و در مدرسه نمره بالايي بگيرند ، بايد كتاب خاصي را كه در تهران تدوين شده بخوانند و در سراسر كشور بخوانند و اين كتاب كافي است. آموزش تك كتابي مدتهاست كه مورد انتقاد است و كتابهاي درسي اصلي ديگر در بسياري از كشورها موجود نيست. در اين كشورها ، مباحث بر اساس كتابهاي مختلفي كه آموزش داده مي شود انتخاب مي شوند. به همين دليل ، دانش آموز ، معلم يا دانش آموز هرگز احساس نمي كند كه خواندن كتاب كافي است و در زمينه و موضوعي كه به آن علاقه دارد كتاب هاي مختلفي را مي خواند.

دومين دليل ملي مربوط به تبليغات رسمي و دولتي است كه مطالعه را وسيله اي براي انتقال دانش و آگاهي معرفي مي كند. در اين تبليغات تأكيد مي شود كه با خواندن كتاب ، آگاهي بالا مي رود و ما عالم مي شويم. وقتي امروزه روش هاي مختلفي براي انتقال دانش وجود دارد ، برخي تعجب مي كنند كه چرا بايد كتاب بخوانند. در حالي كه آنها مي توانند از راه هاي ديگر دانش كسب كنند؟

عامل سوم فقر و نابرابري اقتصادي است كه باعث كاهش زمان اوقات فراغت مي شود. وقتي فردي سعي مي كند نيازهاي اوليه زندگي را از صبح تا شب برآورده كند ، جهان او به ارضاي نيازها محدود مي شود و نمي تواند به چيزهايي مانند كتاب و كتاب فكر كند و خواندن كتاب در اين شرايط يك تفريح ​​لوكس است. “

سرزمين نسل هاي قبلي را عامل مهمي در كاهش مطالعه در ايران مي داند و معتقد است كه نسل بعدي نسل كتابخوان خواهد بود: «دلايل مختلفي وجود دارد كه ميزان سرانه مطالعه مردم ايران پايين است و اولين دليل آن دانش من است. بسياري از والدين نسل ما بيسواد يا بي سواد هستند. ميزان باسوادي در ايران 50 سال پيش 35 درصد بود. وقتي در خانواده ها چيزي به نام كتابخانه وجود ندارد ، كودكان معمولاً با كتابهاي درسي سواد مي گيرند اما سواد ندارند. در اين خانواده ها ، وقتي هيچ جايي براي كتابهاي غير مدرسه اي وجود ندارد ، كودكان علاقه چنداني به خواندن اين نوع كتابها ندارند ، اما امروزه با افزايش نرخ سوادآموزي ، مي بينيم كه بسياري از كودكان نسل امروز به مطالعه كتاب علاقه مند هستند. حتي بهترين هديه براي كودكان يك كتاب هستند و آنها با اشتياق زيادي كتاب مي خوانند. كودكان نسل امروز علاقه زيادي به رمان و فيلم دارند و سعي مي كنند ادبيات را در كتاب ها بياموزند. بنابراين ما بايد به نسل بعدي اميدوار باشيم. “با علاقه اي كه در بين نسل هاي جديد وجود دارد ، نرخ مطالعه در كشور در سالهاي آينده افزايش مي يابد و نسل جديد نسل خواننده خواهد بود. “

انتهاي پيام