«همايون» و سندروم صداي بي‌قرار

به گزارش ديباروز ، آقاي محمد حسين لواساني به مشاهدات خود در ادامه داد اخبار آنلاين وي نوشت: همكاري مداوم با برادران برنازيري ، كه البته سهم سهراب بيش از يك دهان است ، بدون تصوير و تخيل براي خارج شدن از تكرار ، و مهمتر از همه ، تلاش براي حمايت از خطوط صوتي ، مي تواند كارهاي بيشتري براي ما انجام دهد ، و آينده موسيقي كلاسيك ايران نگران كننده است.

اكنون ، به دو اثر سطح پايين همايون اضافه كنيد ، يكي با دو مرد خلعتبري و ديگري با مهيار عليزاده و همراهي علي رضا قرباني ، كه پس از سر و صداي معمول نتوانست هيجان و آنچه را كه بايد داشته باشد ، به دست آورد.

حتي اگر سليقه همايون آواز كاملاً محبوب باشد ، هيچ شكايتي ندارد ، اما نمي توان ناديده گرفت كه او حداقل وارث قسمت مهمي از موسيقي آوازي ايران است ، به عنوان بهترين و جامع ترين شاگرد شجريان بزرگ كه سبك او بوده است مورد غفلت قرار گرفته است ، و ما در ديگر سبك هاي آواز و رفتار ، كمي انگلي و عقب مانده مي بينيم ، و اين همان چيزي است كه پدر شجريان گفت ، آواز فقط يك صدا نيست. بنابراين ، انتخاب شعر ، مطالعه معاني كلمات و كلمات و از همه مهمتر اصرار بر قرائت هاي فرعي بي هدف ، كه قطعاً توپ به سرزمين نويسنده بازمي گردد ، بايد از همان عناصر كمتر شنيده شده خوانده شود. در آخرين كارهاي خود همايون. آه ، متاسفم كه او “به يك سفر كولي رفت” …

منجر به “واشينگ واچ” به “من مي خواهم زنده بمانم”. در آن قطعه ، از طريق سخنان فريدون مشيري و همكاري پس از سالها ، علي الغمصري و همايون شجريان ، كه كارهاي مشترك و محبوب خود را مانند “نقش خيال” و “پدر وانان و فااز” در چمدان موسيقي خود دارند. اميد در چنين كاري .. اين ما را بيش از اينها مي كند ، اما متأسفانه “ناپديد شدن بينايي” لحظه اي براي تغيير شوري بحث او نداشت.

اصرار به خواندن با زنگ هاي بلند تا حد جيغ و ديوانگي كه پتانسيل خودنمايي خواننده را نيز دارد ، نمايش ديگري است كه همايون از آن رنج برد و البته علي رضا الغرباني آنقدر كه در هر قطعه و ما بايد فرياد را بشنويم. تا جايي كه او و آهنگسازش از اختلال صدا و نت رنج مي برند.

انتهاي پيام