آزارها و لذت‌هاي شرم‌آور – ديباروز

اگرچه او ادعا مي كند كه اين نوع خوشبختي يك احساس طبيعي در انسان است ، اما او معتقد است كه خوشبختي امروز از رنج ديگران گسترش يافته است و بنابراين نياز به مطالعات بنيادي تري دارد. اسميت به نازي هاي زمان هيتلر و چگونگي خوشحالي آنها از رنج و تحقير تحقيرآميزي كه بر يهوديان وارد كردند اشاره مي كند.

دنياي انگليسي زبان از همان كلمه اصلي آلماني براي خوشبختي استفاده مي كند. اين اصطلاح بيانگر وضعيتي است كه در آن مردم از شكست ، درماندگي ، زوال ، سقوط ، درد و عذاب ديگران خوشحال مي شوند. در سال 1886 ، ادواردو زاماكوي ، نقاش اسپانيايي ، اثر معروف “بازگشت به صومعه” را كشيد كه در آن كشيشي الاغي را در دستان خود نگه داشته و با درماندگي و عصبانيت سعي مي كند او را بدون حركت حركت دهد. او تقلا مي كند ، اما الاغ يك قدم بر نمي دارد. آنچه در اين نقاشي هر پيرو را به خود جلب مي كند چهره هاي خندان و شاد كشيش هاي ديگري است كه او را در دستان خود مي بينند و با صداي بلند مي خندند. اين نقاشي يك نمونه خوشحال كننده است. در شادونفريده ، مردم مي بينند كه وقتي اشك شكست را مي بينند ، اشك شادي مي ريزند.

اين توضيح وجود دارد كه گاهي خوشحال بودن مي تواند روحيه ما را بهبود بخشد ، قلب ما را آرام كند و ذهن ما را آرام كند. در همان جنگ جهاني دوم افراد بسياري از هر نژاد ، مذهب و نژاد بودند كه از شليك مغز هيتلر اشك شادي مي ريختند. ما اغلب در فيلم ها لذت مخاطب را پس از مجازات يا مرگ شخصيت منفور داستان مي بينيم. روانشناساني مانند اسميت همچنين توضيح مي دهند كه خوشبختي ناشي از رنج ديگران در موقعيت ها مي تواند اعتماد به نفس و خوش بيني نسبت به جهان را تقويت كند ، به خصوص اگر “تازه واردان” حسود ، كينه توز يا داراي قدرت ، ثروت و شهرت باشند. قيام كن و تسخير كن

شكي نيست كه خوشبختي جنبه هاي پيچيده و بسياري دارد كه در اين مقاله كوتاه نمي توان به آنها پرداخت. خوشبختي ناشي از رنج ، درد ، آسيب يا سقوط ديگران مسئله ساده اي نيست و بسته به نمونه مي توان آن را متفاوت تفسير كرد. با اين حال ، من مي خواهم اذعان كنم كه او خوشحال تر مي شود ، به خصوص پس از رشد و گسترش شبكه هاي اجتماعي مجازي. متأسفانه ، در رسانه ها و به ويژه تلويزيون ، معمولاً معمولاً كليپ هايي پخش مي شوند كه شامل “ماجراجويان كامل” نيستند ، اما افراد عادي مانند كودكان يا افراد مسن در طول زندگي روزمره خود و در موقعيت هاي مختلف بسيار زياد روي زمين ، يا براي خنديدن به در و ديوار مي كوبد. در اين تصاوير كه معمولاً با يك آهنگ طنز همراه است ، مجروحان ، به ويژه كودكان ، هنگامي كه سعي مي كنند با تماشاي بيننده آنها را راضي كنند ، اشك درد مي ريزند!

اما اين روزها ، برخي از كاربران شبكه هاي اجتماعي پا را فراتر گذاشته اند ، كه من آنها را “آزار و اذيت شرم آور” مي خوانم. آنها به پخش كليپ هاي معمول اكتفا نمي كنند و خودشان شروع به توليد محتوا كرده اند تا فالوور (لايك) و لايك بيشتري جذب كنند. اين به معناي كليپ هايي است كه با عناويني مانند جوك هاي شهري ، جوك هاي ترسناك يا به نام دوربين مخفي ايجاد مي شوند و در برخي موارد “چالش” ناميده مي شوند. اين مثالها را در نظر بگيريد: يك نوجوان نزديك كف پدر خوابش فندك روشن مي كند و از وحشت و درماندگي پدرش مي خندد. شخصي كه به كوزه نگاه مي كرد و آب سردي به صورت يكي از دوستانش مي ريخت ، سريع خوابيد. شخصي با ديدن خنديدن بي چاره اش ، ناخواسته موهاي بلند همسرش را كوتاه مي كند و سپس با جيغ هاي او مي خندد ، شخصي سوسمار را روي شانه هاي شخص ديگري مي گذارد و سپس از وحشت مي خندد ، ناگهان يكي از آنها ضبط را به گوش مي زند. فرد خوابيده ديگري آن را روشن كرده و سپس با ديدن وحشت خود مي خندد ، كسي چراغ آسانسور را خاموش مي كند و سپس ماسك ترسناكي را روي صورت او مي گذارد و از ترس با آن لذت مي برد.

فراموش نكنيم كه تلنگر اين عكس ها مخاطباني هستند كه آنها را دوست دارند. در طرف ديگر اين نوع “آزار و شكنجه شرم آور” “لذت هاي شرم آور” قرار دارد. مخاطبي كه اضطراب افراد را در تصاوير مي بيند با مهاجم همراه است. بدون شك ، اگر مراقب نباشيم ، لذت آزار ديگران مي تواند هم فرهنگي شود و هم طبيعي.

1 خوشحال

عضو گروه جامعه شناسي دانشگاه گيلان