پهلوانان نمي‌ميرند – كردوار نيوز

زندگي كوتاه و بدون لكه هاي سياه …

غلامرضا تختي دردناك ترين يكشنبه تاريخ ورزش ايران به خانه بازگشت.

17 ژانويه 1967.

خنده در قاب هاي پوسيده كم رنگ نشده و محو نخواهد شد.

پيرمردي كه در پشت ديوار سرد مقبره تختي در ابن باويه نشسته بود ، با خود نجوا گفت: «وقتي كودك بودم ، پهلوان رستم ناميده مي شدم. ما بزرگ شديم ، آنها گفتند تخت پهلوان. حالا بياييد فرزندانمان را قهرمان بناميم …؟! “

و زمزمه اي در سرماي زمستان به آرامي از خيابان هاي يخي شهر عبور مي كند.

جلال آل احمد ، نويسنده مشهور ، خوب نوشت: “او پوريا ولي نبود ، هيچ كس نبود. او بود ، بياييد ديگران را با نام و حضور قضاوت كنيم. “او بنيان و مفهوم آزادي است …”

بعضي اوقات كلمات در توصيف گلامرضا بزرگ شكست مي خورند. اين كلمات كه 53 سال است روي كاغذ جاري است ، به ذهن خطور مي كند ، مسير تاريخ را دنبال مي كند و شايد كمي درباره عظمت آن صحبت كند.

اندازه تختخواب متناسب با اين كاشي هاي پوسيده نيست. اين يك زندگي كوتاه و بدون لكه سياه بود.

واقعيت اين است كه تاج و تخت رشد كرد ، به همه قلب ها رسيد و به آنچه در زندگي مادي مي خواستند رسيد ، اما اين درد قهرمان نبود. پشت آن چهره شاد ، دريايي بيكران نهفته بود كه هيچ كلمه اي نمي توانست وارد دنياي حقيقت شود.

او بدون اينكه بفهمد واقعيت زندگي اش چيست به رختخواب رفت.

اكنون تنها چيزي كه در تاريخ مانده است يك چهره معصوم ، قلب پاك و دستان باشكوهي است كه هرگز نگه داشتن دست ديگر راحت نيست.

درباره او داستانهاي زيادي وجود دارد كه از نسلي به نسل ديگر منتقل خواهد شد ، اما به هر حال در اين ساعات كسل كننده زندگي ، با افرادي كه به نظر نمي رسد تختي باشند ، فقط يك كلمه او را توصيف مي كند ؛ “قهرمان جهان”.

اكنون زندگي براي همه بدون قهرمان ادامه خواهد داشت كه به زناني كه در قاب هاي چوبي لبخند مي زنند مي گويد: “قهرمانان نمي ميرند”. وي تاج و تخت گللامرضا بود. يك نقطه سفيد در تاريكي بي كران تاريخ ….

252 252